Vrijdag 18 oktober 2019
Net als gisteren was het vanochtend erg koud; rond de 8 graden. Dat betekent de eerste paar uur veel kleren aan en dus een lichtere rugzak. Het eerste stuk is eerst een afdaling en dan weer omhoog richting Alquife dat 6 km verder op ligt. Wanneer ik net buiten La Calahorra ben zie ik op mijn pad zo’n uitgedroogde losse struik liggen die je in cowboyfilms altijd over de prairie ziet waaien. Deze is best groot. Leuk om te zien hoe mooi rond die zijn en hoe licht, helemaal voorzien van kleine doorntjes.
Na een half uur lopen zie ik als ik omkijk nog steeds het mooie kasteel boven op de heuvel liggen.
Het is fijn wandelweer ook al is het koud. Mijn voet wil echter vandaag niet zo. Gisteren ging het zo goed. Ik heb toen ’s avonds nog een heel stuk door het dorp gewandeld, op mijn Teva’s, en dat heeft me misschien wel genekt. De pijn is verschoven naar de buitelkant van mijn voet en hoe verder de ochtend vordert hoe meer de pijn langs mijn hele onderbeen omhoog kruipt.
Ik loop over een overhard pad in een open landschap met hier en daar amandelbomen of lege akkers. Op de achtergrond is altijd de Sierra Neveda aanwezig. Net voor Alquife tref ik een groot informatiebord aan waarop wordt uitgelegd dat er hier gemijnd wordt. Tot 1996 werd hier ijzererts gewonnen en men is met voorbereidingen bezig om de productie eind dit jaar of begin volgend jaar weer te starten maar nu economische en ecologisch duurzamer. Men wel een ijzererts produceren met een lager aluminiumoxidegehalte. Vandaar dus dat gigantisch gat in de grond.
Als ik aankom in Alquife neem ik rustig de tijd om een bakker en kruidenier te zoeken, me van wat kleren te ontdoen en mijn voet rust te geven, tijdens het eten van twee hard gekookte eitjes. Daarna kan ik er weer tegen denk ik. Als ik het dorp net heb verlaten realiseer ik me dat ik mijn slaapplaats voor vanavond nog niet vast heb liggen. Ik besluit te bellen vanuit het volgende dorp zo’n 5 km verderop. Hier is de ontvangst niet geweldig.
Tijdens die 5 km schieten mijn gedachten van links naar rechts, van boven naar beneden en van voor naar achter. Hoe slim is het om door te lopen als je zoveel pijn hebt? Misschien wordt de ondergrond straks beter? Misschien ook niet! Als ik nu weer eens mijn tempo terug neem? Als ik nu “gewoon” eens stop?Het is een flinke afdaling en klim naar boven voordat ik Jérez del Marquesado bereik. Ik twijfel of ik het gemeentehuis zal binnen lopenvoor hulp. Welke hulp? Als ik wil stoppen kan ik toch zelf kijken of er een bus loopt! Google geeft aan dat er in deze plaats een bushalte is. Ik vraag even na of hier een bus komt en die blijkt er over 3 uur een te komen. In die tijd kan ik ook 7 km overbruggen tot het volgende dorp. Kan ik dat? Is dat verantwoord? Ik neem plaats op een terras en overdenk het e.e.a.en hak de knoop door. Ik stop!
Ik zoek een mooi uitzichtpunt op, kies en schaduwplekje, eet eerst rustig mijn brood op en zoek dan uit waar ik met de bus naartoe wil gaan. Het blijkt dat deze bus (bijna) rechtstreeks naar Granada toe rijdt. Daar vandaan heb ik voor morgenavond een busticket naar Almería terug. Dat is mooi. Ik regel een hostel in Granada voor vanavond en heb dan tot morgenavond de tijd om Granada te bezichtigen. Hoe ik dat ga doen, dat zien we morgen dan wel weer.
Eerst even een hapje eten.
Zonsopkomst rond 8 uur
Een steeds smaller wordende rivierbedding. (rond 9 uur)
Een stokoude kastanjeboom (tegen 10 uur)
Een dal vol amandelbomen (11 uur)
Huéneja (12 uur)
Een prachtig weids landschap (1 uur)
Uitgebreide rustpauze in Ferreira ( tegen 2 uur)
Een mooi kasteel in de verte (3 uur)
Uitzicht vanaf de kamer van mijn hostal (4 uur)5 en 6 uur (zonder foto’s) Douchen, wasje wassen en even met de benen omhoog.
Nog een rondje door het dorp (tegen 7 uur)
Kijken waar ik morgen naar toe zal lopen en of daar overnachtingsmogelijkheden zijn (8 uur)
Onder het genot van een “vino tinto” mijn blog bijgewerkt (9 uur)
Via de welbekende rivierbedding loop ik over een afstand van 6,5 km naar Abla. Daar bezoek ik een apotheek want ik heb van mijn bloglezers wat goede tips gekregen. Waarvoor allemaal bedankt! Ik koop “hakjes” voor onder mijn hiel en ik moet zeggen dat Tempo zich inderdaad beter bezig kan houden met verkoude neuzen en waterige ogen want uiteindelijk loopt dit heel wat beter. Het heeft even wat voeten in aarde (?!) voordat ik heb gevonden dat ze het fijnste voelen als ze ónder mijn inlegzooltje zitten. Dat voelt goed! Zelfs zo goed dat ik op de geasfalteerde weg waar in soms ook op loop zonder mijn stokken durf. Een stuk van de route waar ik nu over loop heet de Camino Real. Waarom dat zo is kun je hopelijk op onderstaande foto lezen.
Ik passeer dus inderdaad verschillende gehuchtje maar ook het mooie stadje Fiñana dat als een witte vlek tegen en op de berghellingen ligt.
Als ik net aan de klim naar boven begin komt een herder met zijn kudde mij tegemoet. Even wachten maar. De twee honden kijken me ook even aan wanneer ik midden in de kudde terecht kom.
Wat een geur zeg….. In het stadje bestel ik wat tapas als lunch met in ieder geval weer een heerlijke salade. Ik heb op verzoek van mijn “huisbaas” José laten weten dat ik verwacht rond vier uur bij hem te zijn. Het dorpje uitkomen is nog een hele klim. Eerst nog verder stijl omhoog daarna een flinke afdaling tot…de rivierbedding.
Ik hoor je denken: wat saai, steeds hetzelfde. Maar dat is niet zo. Je kunt de bedding zien als een karrenspoor met daar omheen verschillende landschappen. Deze zandweg is alleen niet gemaakt door een kar met paard en wagen maar door Río Nacimiento. Langs de (zand)weg soms dus kleine dorpjes of verlaten boerderijen, huizen, gebouwen. Soms al heel erg oud.
Bij een ervan was zelfs nog een werkend aquaduct.
Tegen vier uur bereik ik het dorp van mijn overnachting maar het adres ligt een halve km buiten het dorp. Wanneer ik er bijna ben stopt er een 4-wheel drive met daarin een man en een vrouw: José en zijn echtgenote. We rijden nog een klein stukje en komen dan aan bij een serie appartementen die als het ware in de rotswand liggen. Ik krijg de sleutel van huis C. Ik heb drie slaapkamers tot mijn beschikking, een badkamer, keuken/zitkamer en…een overdekt zwembad.
Na een duik, weer terug naar het dorpje voor boodschappen. Ik maak een praatje met de eigenaresse van de supermarkt (ja, ja) en ga terug naar huis voor een diepvries paëlla (zonder rijst) die verrassend goed smaakt. Al met al een hele fijne dag, vooral omdat de verhoging onder mijn hielen zo’n goed effect hebben.
Er staat ook bij dat ik me niet moet laten misleiden door alleen maar gele pijlen geschilderd op muren of bestrating. Het is weer even wennen en ik mis hier en daar de speciale bordjes. Gelukkig heb ik een GPS-bestand dat me steeds weer terug brengt maar de uitgezette route. In eerste instantie is het nog rustig op deze zondagochtend.
Zelfs op de ramblas zijn nog weinig mensen te bekennen. Niet veel later hoor ik een helikopter en zie ik bij een kruispunt een aantal agenten staan. Ook de helikopter blijkt van de politie te zijn. Oei… Er is een brede straat afgezet en mensen blijven staan om te lijken wat er gebeurd. Ergens achteraan in de straat zie ik 2 mensen hardlopen maar die hebben sportkleding aan. Ik concludeer dus dat het om een marathon of zoiets gaat.
Zoals meestal duurt het lang voordat je de stad uit bent. Het industriegebied van Almería gaat naadloos over in dat van Huercal de Almería 6 km verderop. Hier stop ik voor een kopje koffie. De bakker die twee deuren verder zit bezorgd me een heerlijk brood voor onderweg, nou ja, ik bestel het daar. Wanneer ik een stukje buiten dit dorp ben moet ik een rivierbedding volgen. De zon staat hoog aan de hemel en de lucht is blauw. De thermometer geeft aan dat het 25 graden is maar zonder wind en zonder schaduw voelt het veel warmer. In de stad kon ik nog de schaduw van de gebouwen opzoeken hier zit er weinig anders op dan mijn pet, zonnenbril en zonnenbrandcreme te gebruiken. Een paar weken terug is hier erg veel wateroverlast geweest. Hier en daar zijn daar nog sporen van te vinden.
Dan maar weer op pad want lopen in de warmte voelt beter dan stil zitten. Het is zondag en alles is inmiddels gesloten behalve een piepklein winkeltje in een achteraf straatje. Twee meisjes spelen in de schaduw onder een boom waar oma in haar stoel zit te kijken naar kinderen en voorbijgangers. Ik koop een grote fles gekoeld water, het water uit de kraan van de Jeugdherberg smaakt toch wel heel erg naar chloor. Ook na dit dorp loop ik weer lange tijd door een lege rivierbedding.
Hij is breed, heel breed. Er rijden hier regelmatig auto’s door kan ik aan de sporen zien. Op de oever groeien citrusvruchten, granaatappels en olijven. Er zijn veel plastic kassen te zien waarin de groenten en het fruit groeien dat wij in onze supermarkten kopen. Ik zie parkieten vliegen, sprinkhanen wegspringen en een enkele hagedis wegschieten. En dan zie ik in het droge zand iets groens lopen. Wanneer ik beter kijk blijkt het een echte kameleon te zijn. Hij is of kleurenblind of doof want hij valt nogal op in deze omgeving. Ik pak mijn telefoon om een foto te maken maar hoe ik ook draai en waar ik ook sta de kameleon ziet me met zijn wendbare ogen overal en loopt telkens bij me vandaan. Mooie ervaring!
Rond 14:30 uur kom ik aan in het dorp van de pelgrimsherberg: Rioja. De donativo herberg staat goed aangegeven en met de code die ik per WhatsApp heb gekregen krijg ik toegang tot een mooie ruimte. Er zijn twee slaapkamers, een douche/wc en een zitkamertje met bank en flink gevuld boekenrek. In een hoekje staat nog een magnetron. Ik neus wat rond en vind een blaadje met daarop wat adressen van restaurants/barretjes. Eén ervan is maar open op zondag dus ik sluit de boel weer af en ga op zoek naar een hapje en een drankje. Ik kom terecht in een echte tapasbar. Maar mensen wat een herrie en wat een troep. Lekker eten, dat dan weer wel. De tv’s staan aan en iedere tafel is gevuld met hele families. Er worden bestellingen geschreeuwd, van achter de bar en door het café. De grond ligt bezaait met vieze servetjes. De tafeltjes staan vol met lege flesjes, glazen en opgestapelde borden met etensresten. Er zijn 3 mensen continu aan het bakken en frituren in de open keuken, 2 mensen die frisdrank, bier en wijn schenken en 2 die de billen onder hun kont lopen om alles bij de tafels te krijgen. Maar ook aan de bar zijn alle krukken gevuld met etende en socialiserende mensen. Ik zie weinig telefoons. Als ik mijn hamburgertje met frietjes en mijn gefrituurde inktvis heb weggespoelde met 2 biertjes loop ik terug naar “mijn huisje” en neem een heerlijke douche. Nu zit ik buiten op het stoepje en kijk naar de jeugd die zich hier verzameld om te voetballen, volleyballen of om zomaar wat te hangen. Het schemert al dus het is bijna bedtijd.
De weg ervaren 