17 oktober 2023
Nou, saai was het vandaag allesbehalve. Niet dat “de weg” zoveel veranderd is want ook nu weer veel asfalt, vaak ook door het bosgebied, grote industrieparken, dorpen en kleine steden. De eerste 12 kilometer zie ik geen enkele bar die open is waar ik een kopje koffie kan drinken.
Gelukkig heb ik vanochtend, meteen toen de grote supermarkt Pingo Doce open ging, een heerlijk ontbijt gehad. Veel supermarkten hier hebben er een klein restaurant bij waar voornamelijk zoetigheden worden verkocht. Maar hier dus ook echt maaltijden. Gisterenavond: gegrilde zalm met rijst en salade, koffie na. Ik betaalde € 8,00.
Maar waar zit het hem dan in dat het alles behalve saai was! Het weer! Het regent! Dan motregen, dan weer serieus veel neerslag of zelfs flinke buien. Daarbij waait het ook nog eens hard. Liep ik tijdens de motregen nog met een windjack aan, niet veel later wordt het de poncho. Gelukkig heb ik vanochtend mijn korte broek weer aangedaan zodat mijn lange broek niet nat kan worden. De temperatuur is niet verkeerd behalve wanneer de wind de regen tegen mijn achterbenen laat striemen en mijn poncho laat opbellen als een lekke ballon. Binnen de kortste keren voel ik bij iedere stap het water in mijn schoenen tussen mijn tenen door omhoog komen.
Als ik bijna 12 km heb gelopen zie ik een soort van afdak aan de zijkant van een groot gebouw op een industrieterrein. Een mooie rust en schuilplek.
Vol goede moet begin ik aan de volgende 14 km. Maar ik ben nog geen 5 minuten onderweg of de volgende bui valt al weer uit de lucht. Dat ik vandaag zoveel over asfalt moet lopen heeft wel als voordeel dat het geen modder of schuivende steenmassa’s zijn. Dat dan weer wel. Het nadeel zijn de auto’s en vooral vrachtauto’s die mij passeren. Zij zorgen voor een extra sproeiregen. Nou ja, natter dan dit kan het niet worden. Als alles in mijn rugzak maar droog blijft.
Nog 7,5 km te gaan. Even kijken of hier ergens een barretje is voor een “natje en een droogje” 😉 Hoe toepasselijk. Barretje gevonden! En wie zit daar binnen? De Duitse man die zich Bogu laat noemen. Ik bestel mijn koffie, hij zit aan het bier. Er zitten nog meer mensen binnen maar zij zijn vooral geïnteresseerd in het nieuws: Gazastrook. Bogu laat me weten dat hij het Canadese echtpaar vandaag ook al gezien heeft. Van hen weet ik dat ze een hotel hebben geboekt. Bogu heeft dat ook gedaan. En…niet omdat ik een meeloper ben maar omdat ik het niet zie zitten om omringt te worden met de natte was (of backpack inhoud) van 10-15 mensen, boek ik ook het hotel. Ik hoop dat er een föhn aanwezig is zodat ik mijn schoenen wat kan drogen.
Een kilometer of 5 voor mijn eindbestemming sta ik, in het midden van een rotonde, op een soort vluchtheuvel. Ik moet rechtdoor maar daar staat de weg blank.
Auto’s komen hier van rechts snel de bocht door en het naderende verkeer heeft ook veel snelheid. Hoe ga ik deze hindernis nemen? Gewoon er doorheen waden? Mijn sandalen aandoen?… na een paar minuten weetp ik het! Achter de muur, rechts in beeld, ligt de parkeerplaats van een groot bedrijf. Ik zie niet alleen een ingang net voor de witte auto aan de rechterkant maar ook in ingang in de straat rechts van mij. Tadaa.. opgelost. Ik sla rechtsaf, loop over het bedrijfsterrein en kom na twee stappen in het water toch weer op droog wegdek.
Het hotel ziet er prima uit. Ik betaal €43,- voor een 2-pers.kamer mét een föhn.
Na het douchen en het wassen van mijn sokken en ondergoed ga ik op zoek naar een supermarkt voor een keukenrol zodat ik mijn schoenen daarmee kan vullen. Helaas kan ik geen buurtwinkel of supermarkt in de buurt vinden en inmiddels regent het weer pijpenstelen. Op weg terug naar mijn hotel tref ik het Canadese echtpaar. We drinken samen een glaasje en ze vragen of ik er iets voor voel om samen met hun een hapje te gaan eten. En allleen lopen is prima maar alleen eten is saai, dus… hiermee sluiten we deze dag fijn af.
De weg ervaren 